Verslag Urho Kekkonen National Park

Nationaal Park Urho Kekkonen (UKK) is vernoemd naar een voormalige president van Finland, Urho Kaleva Kekkonen (1956-1982). Het park is twee keer zo groot als de provincie Utrecht, maar er wonen geen mensen. Er komen wel beren, veelvraten en wolven voor. Er zijn geen grote uitgezette wandelroutes, zoals de Karhunkierros (Berenroute) in NP Oulanka of de Hetta-Pallas Hiking Trail in NP Pallas-Yllästunturi. Er zijn twee 1:50.000 kaarten verkrijgbaar die het gebied beslaan.

Als startpunt voor onze meerdaagse tocht hebben we het fell-centre Kiilopää genomen. Dit is niet meer dan een berghut met appartementen, een hotel, een jeugdherberg en een restaurant. Het eten voor de tocht hadden we al in Sodankylä gehaald aangezien trekkersmaaltijden in Kiilopää duur en beperkt zijn.

Dag 1: Kiilopää – Niilanpää – Suomunruoktu

Laat die windkracht zeven maar komen. Het regent niet maar de dreiging van een dag miezerregen zit in de lucht. We zijn eindelijk onderweg voor onze tocht in het Urho Kekkonen National Park. Het landschap is meteen uitgestrekt en wild. We lopen op zo’n 380 meter hoogte wat hier inhoud dat je tegen de boomgrens aanloopt. Het dal staat vol met dennen. De berg waar we tegen aankijken, de Niilanpää, heeft wat begroeiing van de dwerg-poolberk (Betula nana). Bovenop zijn er alleen maar rotsen. En twee rendieren.

We weten nu nog niet dat we de komende dagen meer rendieren dan mensen zullen tegenkomen.

 Na de rendierkraal van Niilanpää verlaten we de met rode en blauwe kruizen gemarkeerde route en moeten vanaf nu met kaart en kompas de weg zien te vinden. We zijn echter niet de eersten die hier lopen, en kunnen gewoon een paadje over de berg volgen. Wel de goede natuurlijk……  

Bij de eerste lean-to shelter (schuilplaats met afdakje) besluiten we ons eerste vuurtje in dit park te maken. Een warm vuurtje, kabbelend beekje, rust en motoren. Motoren? Meteen hebben we het visioen van crossmotoren die de Nederlandse bossen onveilig maken. Zijn we daarvoor naar Finland gekomen? Het blijken twee quads te zijn, waarschijnlijk beheerders van het park of rendierherders, die hier nog kunnen rijden.

Aan het eind van de middag komen we aan bij de hut van Suomunruoktu. Hier is ook een Fins stel dat vanuit Tuiskukuru, ons doel van de volgende dag, is komen lopen. Ze gaan verder naar Kiilopää en dus hebben we de hut voor onszelf. Toch niet, uiteindelijk komen er nog 13 mensen langs zodat we in een volle hut slapen. De nacht is warm en lawaaiig, van slapen komt weinig. Om zes uur ’s ochtends zijn de eerste mensen al weer opgestaan.

Dag 2: Suomunruoktu – Vintilätunturi –Tuiskukuru – Luirojärvi

Voordeel van weinig slaap is dat je weer op tijd kunt vertrekken. Om 9 uur zijn we weer op pad. Vandaag is het doel de hut bij Tuiskukuru. De eerste 200 meter lopen een rendier en haar jong met ons mee.

De route die we kiezen, gaat langs de heuvel Vintilätunturi. Eerst lopen we door een open naaldbos, hoger staan weer de berken, nu twee meter hoog. Het is een graad of 18 en een beetje vochtig. Perfecte omstandigheden voor muggen! Zeker als je vanwege de warmte in een T-shirt rondloopt.

Om bij Tuiskukuru uit te komen moeten we 200 meter moeras doorsteken terwijl we worden omringd door donkere wolken. Paden met een duidelijke richting ontbreken, dus voor het eerst moeten op het kompas vertrouwen. In het weidse zicht dat we hebben verwachten we elk moment een eland te zien. Het blijft bij sporen en de eerste regendruppels. Om 2 uur komen we aan bij de hut van Tuiskukuru. We besluiten even droog te worden bij de kachel, wat te eten en dan toch maar door te gaan naar Luirojärvi, eigenlijk het doel van de volgende dag.

We lopen omringd door dennen door de Tuiskukuru kloof. We moeten twee keer een rivier oversteken. De eerste lukt nog van steen tot steen. Bij de tweede, Luirojoki,  moeten de schoenen uit en de (namaak)crocs aan. Hebben we die toch niet voor niets bij meegenomen.

Vandaag hebben we 23 km gelopen, veel meer dan we vooraf bedacht hadden. Maar de beloning is er. Het meer van Luirojärvi! Een schitterend meertje, en vandaag is er zelfs een sauna!. Maar eerst de tent opzetten, vandaag geen harde planken en gesnurk! Dan de sauna in. Een echte houtgestookte sauna, met daarna een duik in het meertje! Goed tegen spierpijn, fantastisch om te slapen.

Dag 3: Luirojärvi – Länkojarvi 

De volgende dag moeten we kiezen. Blijven we bij Luirojärvi en gaan we de Sokosti (718 m) beklimmen of lopen we direct richting Lankojärvi? Ach, na gisteren moet vandaag slechts 19 km toch ook mogelijk zijn! Bovendie schijnt het zonnetje. Na op ons gemak ontbeten en ingepakt te hebben, staan we om half twaalf weer klaar om de Luirojoki over te steken.

Langs de oever van het meer gaan we richting noorden. Na een paar km stuiten we op een moeras. Hier hebben meer mensen gelopen, er lopen allemaal paadjes dood in het moeras…. We besluiten op goed geluk via graspol en kei naar de overkant te komen waar het pad weer verder gaat. De laatste 10 meter zijn er geen vaste plekken meer, alleen twee berkenstammetjes die iemand daar waarschijnlijk heeft neergelegd. Saskia wil als eerste er overheen en het lijkt best gemakkelijk te gaan. Dan ik. Na de eerste stap op het wankele stammetje wil mijn rugzak mij er al vanaf trekken. Ik probeer links steun te krijgen met mijn wandelstok die na een meter wegzakken nog steeds geen steun geeft. Rechts dan, hetzelfde verhaal. Ik ga vallen en kopje onder. Nooit! Ik hervind mijn balans en loop naar vaste grond. Trillende benen, maar geen nat pak.

Hierna lopen we langs de Palovankanjoki door elandgebied. Veel verse sporen van elanden maar geen eland te zien. Het is hier ook zo stil dat elk dier ons waarschijnlijk al van een kilometer aan hoort komen. Het landschap is afwisselend bos en open berghellingen. Het pad is altijd hetzelfde: rotsig, moeilijk te belopen en soms lastig te vinden. Waar zijn de makkelijk begaanbare paden van de afgelopen dagen? Misschien dat we vandaag toch iets onderschat hebben. Aan het eind van de middag besluiten we bij een kampvuurplek eerst een warme maaltijd te maken, anders komen we er niet vandaag. Een vuurtje, pasta en rust doen veel goeds. Zullen we anders hier de tent opzetten? Dan klinken de eerste donderslagen uit de zwarte lucht die ons omringt. Al die bomen met blikseminslag op weg naar deze plek voorspellen niet veel goeds en we besluiten toch verder te gaan.

Het pad blijft rotsig maar we komen bij de Suomujoki. Deze moeten we 4 km volgen waarna we hem moeten oversteken. Onderweg hebben we hier een paar waarschuwingen over gehad omdat 20 jaar geleden een Duits stel hier meegesleurd is door het water. Ze hadden hun rugzakken vastgegespt en kregen deze toen ze vielen niet meer af. Dat was waarschijnlijk niet in augustus. De rivier is nu kalm en hoogstens 20 cm diep. In plaats van gevaar is het nu heerlijk verkoelend aan onze voeten. Zo komen we na een zware dag toch opgewekt bij Lankojärvi waar we de hut voor onszelf hebben. En het is droog gebleven.

Dag 4: Länkojarvi –Rautulampi

We besluiten vandaag maar 8 km naar Rautulampi te lopen. De afgelopen dagen zijn we toch wat fanatiek geweest. In de ochtend nemen we de tijd voor veel koffie en maken foto’s van het schitterende meertje en de flora.

De tocht naar Rautulampi betekent continu stijgen door het bos over rotsig terrein langs de Rautuoja. Het water in dit riviertje smaakt heerlijk vergeleken met het water uit Lankojärvi. Onderweg komen we wederom niemand tegen, en vroeg in de middag komen we aan bij het meer van Rautulampi. We komen weer in de buurt van de bewoonde wereld. Er staan een paar gezinnen die vanuit Kiilopää zijn komen lopen en hier een paar dagen kamperen. We maken een vuurtje bij het meer en genieten van het uitzicht en het zonnetje dat maar niet wil zakken.

Dag 5: Rautulampi – Luulampi – Kiilopaa

De nacht is fris en als we de volgende ochtend de daghut binnenstappen zitten daar een paar kleumende Finnen. Kou en vocht, daar houden ze niet van. Er hangt mist boven het meertje.

Als we weer op pad gaan begint het net te regenen hagelen. De hagelstenen blijven liggen op de grond, dus we weten wat de temperatuur is. Ik loop met een glimlach en geniet, de Finnen kijken me vreemd aan. De 12 km van vandaag lopen we in een stuk door terwijl het blijft regenen. De natste dag, maar dat past wel bij de kale tunturi waarover we lopen. Op het hoogste punt maken we nog een foto, zien een paar rendieren en treurig bedenken we dat de tocht zo goed als voorbij is. De warme koffie, de sauna en het biertje in Kiilopää maken echter veel goed….

 Arjen, september 2009